دلتنگی

دلتنگی های من

---------------------------------------------

لحظه اي كه قلم را بر روي كاغذ گذاشتم قلم شروع به نوشتن كرد و من فقط تماشا كردم، قلم از قصه دل ميگفت و من غصه اهل دل، قلم از رخ يار ميگفت و من از دل يار، قلم از وجود تو
ميگفت و من از دوري تو. لحظه اي كه تو را ديدم لحظه اي كه ترا صدا كردم گفتم مثل همه، ولي نه اشتباه كردم، اشتباه و دل يكبار ديگه ........... و این لرزش یک اشتباه دیگه من بود.

وقتي در كنارم بودي چيزي نفهميدم ولي وقتي نبودي دلتنگي با سازي شكسته شروع به نواختن
ميكرد، آهنگي خسته از تمام زندگي. نمي دونم شايد تو هم تو زندگي كسي را دوست داشته باشي، شايد اگه نبينيش دلتنگ بشي. من هر وقت كه تو را نبينم دلتنگ ميشم و هر وقت كه دلتنگي به سراغم مياد دست به دامن قلم ميشم، چون قلم هم عاشقه، عاشقي دلخسته، عاشقي تنها در انبوه جمعيت.

نوك قلم را روي سفيدي كاغذ میگذارم و اون شروع میکنه به سرخوردن و نقش ونگار ميزنه، نقش دلي خسته كه انگار هزار ساله به خواب رفته، ولي نه دل كه خواب نميره، شايد هم بره، نميدونم شايد همش يه خواب باشه، خوابي آشفته، خوابي پر از اظطراب، -خداكنه- ولي نه خواب نيست، بيداري.

ديگه خسته شدم از همه كس از همه چيز، ديگه هيچي برام جذاب نيست، شدم آدم الكي خوش، براي من دنيا همش خوابه، مي دوني چرا، خواب رويايي است كه در آن از تمام عالم دور ميشي، تو خواب دنياتو خودت ميسازي و اونجوري كه ميخواهي زندگي ميكني اوني را كه دوست داري ميبيني و اونجوري كه ميخواهي باهاش صحبت ميكني مهم نيست چه اتفاقي بيفته چون همش يك خوابه و يك روزي تموم ميشه و از يادها ميره. زندگي هم مثل خوابه، زود میاد و زود ميگذره از يادها ميره با اين تفاوت که هميشه جاي زخمش روي قلب آدما جا ميمونه، زخمي كهنه و ابدي.

بزرگي گفت يك ديوار بساز اگه به كسي بدي كردي يك ميخ به ديوار بكوب، به هر كس كه خوبي كردي يك ميخ از ديوار بكش، ميبيني مدتي بعد ديگه ميخي روي ديوار نيست ولي جاي ميخها باقي مونده. دل آدم هم مثل همون دیوار میمونه اول پاکه پاکه ولی بعد از مدتی مثل همون دیوار خط خطی میشه و جای خوبی و بدی روی اون میمونه.

---------------------------------------------

- شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی، ترا با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم.

- تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم.

- پس از یک جستجوی نقرهای در کوچههای آبی احساس، ترا از بین گلهایی که در تنهاییم روییده با حسرت جدا کردم.

- و تو در پاسخ آبیترین موج تمنای دلم گفتی: دلم حیران و سرگردان چشمانیاست رویایی.

- و من تنها برای زیبایی آن چشم، ترا در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم.

- همین بود آخرین حرفت، و من بعد از عبور تلخ وغمگینت، حریم چشمهایم را بر روی اشکی از جنس غروب و ساکت و نارنجی خورشید وا کردم.

- نمیدانم چرا رفتی! نمیدانم چرا. شاید خطا کردم.

- و تو بیآنکه فکر غربت چشمان من باشی، نمیدانم کجا، تا کی، برای چی، ولی رفتی!

- و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید، و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت، و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد، و گنشککی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر میداشت تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد.

- و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایش خیس باران خواهد بود.

- و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو تمام هستیام از دست خواهد رفت.

- کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد.

- و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد.

- کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد، و من با آنکه میدانم تو هرگز یاد مرا با عبور خود نخواهی برد.

- هنوز آشفته چشمان زیبایی توأم برگرد، ببین که سر نوشت انتظار من چه خواد شد.

- و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید، کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت: تو هم در پاسخ این بی وفاییها بگو در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم.

- و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید، بدون انتظاری که بدون پاسخی سردست، و من در لوح پاییزی ترین ویرانه یک دل، میان غصهای از جنس کوچک یک ابر نمیدانم چرا؟ شاید به رسم و عادت پروانهگیمان،

برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم . . . . . . .